De zon scheen volop, maar toch weende de hemel dikke tranen. Jarenlang had Sophia gezocht naar vervulling, de reden van haar bestaan. Ze had gezocht in de Himalaya, in de Andes en langs de Nijl. Telkens als de sluiers van onzekerheid leken op te trekken, vertroebelde het beeld weer. Maar ze bleef vastbesloten, ze moest de zin vinden. Want zonder zin was het leven leeg, was er geen verhaal, geen poëzie, geen communicatie.
Na jaren van omzwervingen kwam ze terecht in een heel klein dorpje, waar ze de wind in de bomen hoorde ruisen. Verder was het er stil, heel stil. Ze klopte op de eerste deur die ze tegenkwam en vroeg aan de vrouw die opendeed: “Weet u misschien raad, waar vind ik geluk? Ze antwoordde: ‘Als ik dat wist, mijn kind, dan was ik hier al lang weg.’
Huis na huis haalden de mensen hun schouders op, maar één man gaf haar een steen. ‘Bewaar hem goed, hij zal je naar de zinmaker leiden’, prevelde hij. Zo vervolgde ze haar zoektocht tot ze in de verte een boodschapper ontwaarde, die net van zijn vermoeide paard steeg. Dichterbij gekomen kruisten hun blikken elkaar en ze bleven beiden staan. Zodra de jongeman de steen in haar hand zag, zei hij: ‘Kan het zijn dat je hiernaar op zoek bent? En hij gaf haar een veer. Beschouw deze attributen als je kompas. Ze zullen je naar je bestemming brengen.’
Sophia wist nu dat ze warm was. Ze gloeide zelfs van opwinding. Straks zou ze het geluk vinden. Als de woorden zich eindelijk weer aaneen zouden rijgen tot zinvolle betekenissen, het hart weer zou worden vervuld met mateloze vreugde en de mensen weer werden voorzien van bezielende verhalen.